ព្រឹកថ្ងៃទី១៤ ខែកុម្ភះ ឆ្នាំ២០២២ ជាថ្ងៃដែលខ្ញុំពិបាកបំភ្លេច ខ្ញុំមានអាការៈដូចជារមាស់ក ដោយមានការសង្ស័យផងព្រោះមិត្តនៅបន្ទប់ជាមួយមានអ្នកឆ្លងកូវីតពីរនាក់ហេីយ។ ខ្ញុំបានទៅដល់កន្លែងធ្វេីការក៏មិនបង្អង់យូរក៏សុំប្រដាប់តេស្តពីរដ្ឋបាលនៅស្ថាប័នដែលខ្ញុំកំពុងធ្វេីការដេីម្បីតេស្ត លទ្ធផលថ្ងៃ១៤កុម្ភៈគឺវជ្ជមានកូវីដ-១៩ ខ្ញុំតេស្តម្ដងឃេីញមួយឆ្លូតព្រាល ដោយមិនអស់ចិត្តសុំប្រដាប់តេស្តសម្រាប់តេស្តម្ដងទៀត ម្ដងនេះច្បាស់ណាស់ បានពីរកាំនៅលេីប្រដាក់តេស្ត ខ្ញុំហូរទឹកភ្នែក ខ្ញុំភ័យ ខ្ញុំខ្លាចការរុកច្រមុះ ពិសេសរុកច្រមុះនៅម៉ាសុីនធំ(PCR Test) ។ ព្រឹកថ្ងៃនោះខ្ញុំញាុំអាហារពេលព្រឹកតែពោតស្ងោរមួយកំណាត់ទេ ព្រោះមិនធ្លាប់ញុាំបាយពេលព្រឹក ដោយដឹងលទ្ធផលខ្ញុំក៏ទៅតេស្តម៉ាសុីនធំនៅកោះពេជ្រ ជិះទៅទាំងក្ដៅបាយព្រឹកក៏អត់ ជ្រុលដល់ថ្ងៃត្រង់បានត្រឹមពោតមួយកំណាត់ទៀត ព្រោះដឹងខ្លួនឈឺមិនហ៊ានទៅទិញអីញុាំខ្លាចប៉ះពាល់អ្នកលក់។ ដោយរង់ចាំពេទ្យយូរព្រោះគេសម្រាក ពេលរសៀលទេីបពេទ្យចូលធ្វេីការវិញ អំឡុងម៉ោង១១ខ្ញុំកំពុងរង់ចាំពេទ្យ ខ្ញុំបានខលប្រាប់ពុករបស់ខ្ញុំឱ្យជួយរៀបអីវ៉ាន់នៅផ្ទះព្រោះខ្ញុំត្រូវទៅសម្រាកព្យាបាលនៅឯស្រុក ដោយខ្លាចឆ្លងទៅអ្នកផ្ទះខ្ញុំបានឱ្យម៉ែពុកនិងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំទៅរស់នៅផ្ទះប្អូនខ្ញុំក្បែរនោះមួយរយៈ។ រង់ចាំជាច្រើនម៉ោង ខ្ញុំក៏បានតម្រង់ជួរដេីម្បីដល់វេនខ្លួនឯង ពេលនោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាក្ដៅខ្លួនកាន់តែខ្លាំង ឈឺក្បាល ចុករោយឆ្អងខ្នងស្ទេីតែរហែកចេញពីគ្នា ហេីយត្រូវឈរតម្រង់ជួរយ៉ាងវែង។ ខណៈពេលនោះខ្ញុំបានលឺដំណឹងមកថាមិត្តរួមការងារដែលមានតួនាទីដូចខ្ញុំនៅកន្លែងធ្វេីការរបស់ខ្ញុំឆ្លងមួយទៀត វាពិតជាចៃដន្យ។ មកនិយាយពីការតម្រង់ជួរ ជិតដល់ពេទ្យហេីយ ខំអព្រោះជិតបានទៅសម្រាក មានណាខ្ញុំខ្យល់គរកកលចង់សន្លប់ ចាប់ផ្ដេីមទន់ជេីង វិលមុខ ហេវខ្លាំងគ្មានកំលាំងសោះ។ ខ្ញុំក៏បកក្រោយមកសម្រាកសិន ខ្ញុំសម្រាកប្រហែលមួយម៉ោង រីឯម៉ោងក៏កាន់តែល្ងាច បងប្រុសរួមការងារមុខងារដូចគ្នាក៏មកតេស្តដែរ ម៉្យាងដែរ ចៃដន្យណាស់ ធ្វេីការកន្លែងជាមួយគ្នា កេីតកូវីដ១៩ថ្ងៃតែមួយ បណ្ដេីរគ្នាទៅតេស្តPCR លទ្ធផលលោកគ្រូពេទ្យប្រចាំការនៅកោះពេជ្រប្រាប់ថាវិជ្ជមានទាំងពីរនាក់ ក៏នាំគ្នាទៅទិញថ្នាំ ជាមួយគ្នាទៀត។ ម៉ោងប្រហែលជាង៥ល្ងាច ខ្ញុំនិងបងសូនាថទៅទិញថ្នាំនៅកន្លែងលក់ថ្នាំ ឈ្មោះ”ឱសុទ្ធស្ថាន ឱសុទ្ធប្រសិទ្ធ” ជាមួយគ្នា ក្នុងនោះខ្ញុំបានស្គាល់លោកគ្រូពេទ្យនៅពេលទៅលេងកោះកុងក្រៅជាមួយក្រុមដេីរលេង បានស្គាល់គាត់់នឹងហេីយពេលខ្ញុំឈឺបានគាត់ជួយព្រឹក្សាយោបល់ ជួយផ្ដល់កំលាំងចិត្ត និងផ្សំថ្នាំឱ្យ។
ខ្ញុំធ្វេីដំណេីរចេញពីក្រុងភ្នំពេញដោយ ម៉ូតូ កំលាំងស្ទេីតែគ្មានសូម្បីមួយភាគរយ ក្នុងកាបូបមានថ្នាំ តម្រង់ទៅផ្ទះឱ្យឆាប់ដល់ ខ្ញុំហេវ ខ្ញុំឈឺក្បាលចង់ផ្ទុះ ខ្លួនក៏ក្ដៅចង់ឆេះ ឈឺឆ្អឹងខ្នងហេីយត្រូវជិះម៉ូតូដោយខ្លួនឯងទៀត ដោយទៅមុខលេងរួចខ្ញុំក៏ឈប់ទិញផ្លែខ្នុរដែលគេលក់តាមផ្លូវជាតិលេខបួនញាុំទិញយ៉ាងលឿន បានបាញ់អាកុលលុយត្រឹមត្រូវផងដែរ។ មេឃកាន់តែយប់ ញុាំបណ្ដេីរជិះបណ្ដេីរព្រោះអស់ខ្យល់ហេីយ មកដល់មុខផ្ទះនៅតាមផ្លូវនៅឡេីយ ឃេីញម៉ែ និងពុកខ្ញុំអង្គុយលេីគ្រែមុខផ្ទះរងចាំខ្ញុំយ៉ាងកំសត់ ខ្ញុំទប់ទឹកភ្នែកមិនបានខ្ញុំយំ ខ្ញុំស្រែកពីចម្ងាយថា “ម៉ែពុកចូលផ្ទះប្អូនសិនទៅទេីបខ្ញុំហ៊ានចូលផ្ទះយេីង” ពុកខ្ញុំតប ចូលមកកូន គាត់ហាក់ដូចបង្ហាញថាគាត់មិនបានខ្លាចខ្ញុំទេ ផ្ទុយទៅវិញគាត់អាណិតខ្ញុំ។ បន្ទាប់មកពួកគាត់ក៏ទៅផ្ទះប្អូនរបស់ខ្ញុំនៅក្បែរនោះ ខ្ញុំចូលដល់ផ្ទះខ្ញុំគេងសង្ងំមួយសន្ទុះ ម៉ែរបស់ខ្ញុំយកបាយម្ហូបដាក់នៅមាត់ទ្វេឱ្យខ្ញុំ មានផ្លែឈេីផងដែរ វាហាក់កំសត់បន្តិចសម្រាប់ខ្ញុំពេលឃើញចានបាយនៅមាត់ទ្វា។ ពេលខ្ញុំឈឺបែបនោះ ពិសេសជំងឺឆ្លងដែលមនុស្សមួយចំនួនរេីសអេីង ខ្ញុំយល់កាន់តែច្បាស់ថា គ្មាននរណាស្រលាញ់យេីងជាងគ្រួសារយេីងទេ ពេលឈឺ ពេលជាមានតែពួកគាត់ហ្នឹងហេីយជាអ្នកមកពិបាកជាមួយយេីង រួមសុខរួមទុក្ខ មេីលថែរក្សា។ ក្នុងនោះដែរខ្ញុំក៏សូមអរគុណដល់មីងពូតាយាយ បងប្អូនក្រុមការងារ និងមិត្តៗដែលបានសួរសុខទុក្ខ និងផ្ដល់កំលាំងចិត្ត ពិសេសអរគុណដល់បងពេទ្យដែលយកចិត្តទុកដាក់ និងផ្ដល់យោបល់ក្នុងការព្យាបាល។ រយៈពេល១៤ថ្ងៃដែលត្រូវសម្រាកព្យាបាល និងរស់នៅម្នាក់ឯងដាច់ដោយឡែកពីគ្រប់គ្នា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាកំសត់ អផ្សុក ចំណែកអាការៈវិញវាធ្វេីទុកផ្លូវដង្ហេីមរៀងខ្លាំងបន្តិចស្ទេីរាល់យប់ ខ្ញុំបានព្យាយាមមេីលថែសុខភាពខ្លួនឯងតាមការណែនាំផ្សេងៗរបស់គ្រប់គ្នា រយ:ពេល១៤ថ្ងៃ ដេីម្បីប្រាកដថាជាសះស្បេីយ។ ខ្ញុំពិតជាអាណិតអ្នកផ្ទះខ្ញុំ ខ្ញុំខ្លាចពួកគាត់ឆ្លងជំងឺនេះពីខ្ញុំ តែធ្វេីម៉េចបេី ខ្ញុំមិនអាចព្យាបាលនៅបន្ទប់ជួលនៅភ្នំពេញបាន ព្រោះវាមានលក្ខណៈតូចចង្អៀត គ្មានខ្យល់ចេញចូលគ្រប់គ្រាន់ ម្យ៉ាងមិត្តខ្ញុំម្នាក់ទៀតនៅគេងក្នុងបន្ទប់នឹង ដេីម្បីទៅធ្វេីការដូចសព្វមួយដងផង ខ្លាចឆ្លងគាត់ដែរ។ ដូច្នេះហេីយពេលឈឺជាមានតែស្រុកកំណេីតនេះហេីយដែលផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅ ជាទីដែលរង់ចាំយេីងគ្រប់ស្ថានភាព ខ្ញុំពិតជាអរគុណពុក អរគុណម៉ែ និងគ្រប់គ្នាដែលឆ្លងកាត់គ្រាដ៏លំបាកនេះជា់មួយខ្ញុំ។
Horn Chenda 